کمپوزیسیون ( Composition )

                                                                        
  کمپوزیسیون در لغت به معنای ترکیب و ترکیب بندی است. در سینما و در تصویر ، کمپوزسیون به معنای چگونگی قرار گرفتن   عناصر موجود در صحنه از جمله دکورها ، اشیا ، نور ، رنگ ها و شخصیت ها در کنار   یکدیگر است ، و به عبارت کلی ، ترکیب کلی صحنه ای که قرار است فیلم برداری شود.
  با توجه به آنچه درباره کمپزسیون گفته شد ، می توان دریافت که اصولا   تمام اجسام قابل رویتی که در زاویه دید انسان یا دوربین قرار می گیرند ، دارای   کمپزسیون هستند ، ولی شاید کمپزسیون یا ترکیب بندی آنها خوب و مطلوب نباشد.
 
 
 
 
 
  « نمایی از فیلم هفت سامورایی ( 1954- The Seven Samurai ) ساخته   آکیرو کروساوا ( Akira Kurosawa ). در این نما کمپوزیسیونی دقیق و زیبا را می   بینید که در آن هر هفت سامورایی حضور دارند و در مکان و در حالتی خوب و مناسب   قرار گرفته اند.»
 
 
 
  اهمیت کمپزیسیون
 
  هر تصویر و هر نمایی ، باید هم به صورت تکی و هم در کنار تصاویر و   نماهای دیگر ترکیب بندی مناسبی داشته باشد. کمپوزسیون بر شیوه درک هر بیننده از   تصاویر ، بر واکنش احساسی او نسبت به شخصیت ها و رخدادهای فیلم و در نهایت بر   خوش آمدن یا خوش نیامدنش از فیلم اثر خاص و ناخودآگاهی دارد. در واقع باید گفت   که کمپوزسیون مطلوب به تماشاگر کمک می کند تا   چشمانش از دیدن فیلم لذت ببرند و یا به عبارتی جاذبه های بصری فیلم   بیشتر و مطلوب تر شود.
 
  ترکیب بندی هر قاب باید همچون هر اثر   نقاشی   در قالب شکل ها ، خطوط ، رنگ ها ، بافت نور ، توازن و هماهنگی   ارزیابی شود. ترکیب بندی مطلوب می تواند بر دو بعدی بودن فایق شود و به تصویر   عمق بدهد و مهم تر از همه ، توجه بیننده را به عملکردهای پس زمینه ، میان زمینه   و پیش زمینه جلب کند.
  کمپوزسیون مطلوب ، عناصر با اهمیت درون قاب را به تماشاگر گوشزد می   کند و همچنین به تشدید بار احساسی نما کمک می کند.
 
 
  کمپوزیسیون مطلوب
 
  در واقع نمی توان کمپزسیون خوب و مطلوب را تعریف و تشریح کرد ، اما   برخی نکات هستند که توجه به آنها ، تا حد ممکن از کمپزسیون نامطلوب جلوگیری می   کند. در این جا به دو نکته اساسی اشاره می کنیم :
 
  • باید از قرینه سازی در تصویر جلوگیری کرد ، مگر آنکه فیلم ساز به عمد و برای منظور خاصی   قصد داشته باشد از آن استفاده کند. برای پرهیز از این قرینه سازی ، نباید دوربین   در مکانی قرار گیرد که تصاویر طرفین دوربین ، قرینه یکدیگر شوند. برای مثال در یک خیابان   نباید دوربین در وسط قرار گیرد و زاویه دید آن مستقیم به سوی ابتدا یا انتهای   خیابان باشد ، زیرا چراغ های برغ نصب شده در اطراف خیابان یا درخت های موجود در   دو راستای خیابان نسبت به دوربین حالت قرینه پیدا می کنند و این در ترکیب بندی   تصویر حالتی نامطلوب است. در این گونه موارد که امکان جابه جایی عناصر صحنه وجود   ندارد ، باید مکان و زاویه دوربین را تغییر داد ، در این حالت معمولا دوربین را   به یکی از طرفین صحنه می برند و زاویه آن را طوری تنظیم می کنند که کل صحنه را   تحت پوشش قرار دهد و سپس فیلم برداری می کنند.
 
  اما اینکه چرا قرینه سازی نامطلوب است ، آن است که تصاویری که دارای   قرینه هستند ( عناصر مختلف و مجزای آن به گونه ای قرار گرفته اند که موجب قرینه   سازی شده اند ) ، چشم ما را اذیت می کنند ، به ویژه اگر در طرفین تصویر حرکتی   نیز قرینه وار انجام شود ، تداوم و تکرار این قرینه ها ، در ما حس سرگیجه و   خستگی ایجاد می کنند.
 
  همان طور که پیش از این گفته شد ، گاه فیلم سازان برای القای مفهوم   خاصی ، به عمد از قرینه سازی استفاده می کنند برای مثال گاه در فیلم برداری   ازصحنه ، رژه رفتن سربازان یا ماموران حکومتی ، از قزینه سازی استفاده شده ، تا   به این ترتیب بر قدرت موجود در انها بیشتر تاکید شود و تماشاگر به دلیل و قرینگی   دچار حس ترس و آسیب پذیری از ناحیه آنها شود.
 
 
  • جز در موارد خاص نباید عناصری که دارای رنگ های یکسان هستند ، در   گوشه ای از کادر انباشته شوند. زیرا این انباشتگی رنگ ، چشم را اذیت می کند. از   سوی دیگر پراکندگی رنگ ها در صحنه ، جلوه آنها را بیشتر کرده و بر شادابی صحنه می افزاید. البته گاه فیلم   سازها برای تاکید بر عنصر خاصی ، در نقطه ای از تصویر تجمع رنگ ایجاد می کنند.
  توجه داشته باشید ، این مسئله در مورد رنگ غالب در صحنه صادق نیست ،   بلکه فقط در مورد انباشتگی رنگ در یک نقطه است.
 
  با توجه به آنچه گفته شد ، فیلم ساز نباید از ترکیب بندی نماها غافل   شود و با یک کمپوزسیون نامطلوب فیلمش را از نظر بصری تنزل دهد